ساز شکسته!

نمی دانم رهگذر که بود ! وقتی ازش خواستم وبلاگش را ببینم گفت:

ساعتی پیش با تمام خاطراتم حذفش کردم. ساز شکسته ای بود که از دستم افتاد

شکست و من نیز گم شدم! برایم دعا کنید . می خواهم امشب که می خوابم بیدار نشوم!

این ها کلماتی بود که گفت و رفت و مرا در دنیایی از اندیشه و سوالات بی جواب باقی گذاشت.

خدایا چطور می توانم اینگونه دعا کنم؟

چطور می توان تصور کرد کسی که بر چهره ی زندگی مانند تبسمی می درخشید امروز

جز یک قطره اشک و ناکامی در دیده ی فنا و زوال چیزی نباشد؟

آیا طبیعت بما این حق را داده که هر وقت هوس کردیم زندگی را تمام کنیم و

جمعی را به ماتم و مصیبت اندازیم؟

چگونه می توانم برایت دعا کنم که از خنده ی آسمان بهار؛گریه ی ابر های خزان؛

حرارت عاشقانه ی آفتاب زمستان و امواج عاج گون مهتاب های خنک تابستان بدور باشی؟

چگونه می توانم این گونه دعا کنم که آخرین پرده ی تراژدی زندگیت افتاده شود و تو در

آغوش ظلمت زده ی نیستی پنهان شوی؟

کاش می توانستم  تو را که در وسط دریای متلاطم یاس و ناکامی دچار   طوفان

مهیب و بی رحم ؛شده ای تنها و تنها لحظه ای به خود آرم!

ولی مگر به قلب های مایوس که تلخی و ناکامی زندگی آن ها را لبریز کرده است

می شود گفت زنده بمانند!

کدام افسانه باقی است برای ما که زلالی مهتاب را هنوز قصه می دانیم؟

نزدیک کدام دریا آدمی از غصه ها دور می ماند؟

کنار کدام ستاره کودکی های سر گشته را بیابیم؟

باران کدام فصل بوی عشق های ناشناخته دارد؟

آوای کدام پرنده لحظه ای رنگ زندگیست؟

دریغ که زمزمه رو به پایان است و ما هیچ آوایی را نمی شنویم!

( تقدیم به ساز شکسته ای که کسی  صدایش را نشنید)