خوابش نمی برد. گویی سپیده هم خیال آمدن نداشت. خروس ها همچنان بی صدا مانده بودند.

دهانش خشک و داغ شده بود.موهایش از بس که در تقلای خواب بر بالش مالیده بود

ژولیده و پریشان بر صورتش فرو ریخته بودند.نمی توانست بخوابد.

خواب چشمانش را خالی گذاشته بود.

گذشته ها را به خاطر آورد.موج های خاطره یکی پس از دیگری می آمدند؛ زیر و رو می شدند

می شکستند؛محو می شدند و دوباره ظاهر می شدند.

تردید سراسر وجودش را فرا گرفت .از جا برخاست؛ شتابان نامه های سابق را درآورد

گویی تازه به دستش رسیده بود.یکایک را گشود. عطر آن را بویید؛ شروع به خواندن کرد

پرده ی نازکی از اشک جلوی چشمانش را گرفت.

توهم عشقی تازه و فزاینده وجودش را در بر گرفت.

چه زیبا بود  رهایی از منطق زمان

چه زیبا بود رها شدن در فضای ذهن و خیال!

ا