در پائیزی که باد؛ برگ درخت های خاموش را به رود می سپرد

تا به تما شای دریا برد؛چشم بهار بر صخره ی پائیز آرام می گریست.

کدام ستاره را به همدلی بخوانم که در این نیمه شب های پائیزی

آسمان از نجوای عشق تهی است.از پنجره ای فریاد می کشم.

شب کنار پنجره ناله ای سر می دهد و می گریزد.

در صبحدمی زیبا چشمانم را می گشایم تا آغاز شکوفه ی بادام و بهار را نظاره کنم.