لب هایش به هم فشرده بود آنقدر که خیال می کردی که هیچ وقت این لب ها ی به هم فشرده از هم باز نشده.

پوشش سیاهش همان قدر که افتادگی شانه هایش را بیشتر نشان می داد وقار و آرامش یک ملکه را زیر یک لباس سنگین و پر زرق و برق

برایم مجسم می کرد.توی این فکر بودم که ناگهان پرستار سر رسید .پیرزن موهای سفیدش را زیر روسری سیاهش سراند و در حالی که

دست در دست پرستار داده بود مانند کودکی که تازه اولین قدم هایش را بر می دارد به راه افتاد

.......

سرمای سمجی روی پوست انگشتانم نشسته بود بی اختیار دستانم را در جیب فرو بردم و چندی بعد تماس دستم با توده ی انبوهی از

آدامس ..به یاد پدربزرگ افتادم..پیرمرد مهربانی که همیشه مرا نوه ی خودش تصور می کرد

پدر بزرگ فراموشی داشت .مدام یادش میرفت چند لحظه پیش به من آدامس تعارف کرده .هرچند دقیقه یکبار می آمد جلویم مشتش را

باز می کرد می گفت:آدامس .سبز؛ صورتی ؛قرمز ؛سفید ....

او هیچ وقت از مادربزرگ حرف نمی زد .سایه ای بزرگ از فراموشی اش مادربزرگ را در بر گرفته بود .می گفت در برابر عشق مقاومت کرده

و هیچ وقت به زنی فکر نکرده چه برسد به این که ازدواج کرده باشد ...هیچ وقت  هم از خودش نمی پرسید  چرا من نوه ی او هستم

......

باید برایش ماهی می خریدم .دیشب توی خوابم یک ماهی دزدیده بود.پدربزرگ کوتوله و ماهی قد کشیده بود و دمش روی زمین سریده     

می شد .پدر بزرگ در حال فرار بود .عین فراری های تیر خورده می لنگید و فرار می کرد صاحب مغازه و چند نفر دیگر دنبالش می دویدند

من از دور این ها را می دیدم .توی خواب فکر کردم  فردا برای او ماهی می خرم.

........

داشت باران می گرفت اولین قطره روی روسری ساتنم افتاد و تک صدا داد.سرم را برگرداندم پدربزرگ روی صندلی چرخدارش توی ایون

نشسته بود و سیگار دود می کرد .ماهی از توی پاکت میان دستانم با دهانی نیمه باز بیرون را نگاه می کرد .رفتم جلو پاکت را نشانش دادم

به چشمانش نگاه کردم ..گویی از وجود یک حلقه اشک رنج می کشید....

باران می بارید تند و ریز.....