جدیدترین یادداشتها
همهنویسندگان
- آیدا 74
بایگانی
- اردیبهشت 1386 1
- فروردین 1386 4
- اسفند 1385 2
- بهمن 1385 3
- دی 1385 1
- آبان 1385 3
- مهر 1385 2
- شهریور 1385 6
- مرداد 1385 6
- تیر 1385 4
- خرداد 1385 3
- اردیبهشت 1385 6
- فروردین 1385 8
- اسفند 1384 8
- بهمن 1384 17
آمار : 118757 بازدید
Powered by Blogsky
دو قدم مانده تا روشنی صبح ؛ولی در مغزم خیابان هایی است که درد می کند
سوت و کور کوچه هایش پرسه های گوشه نشینیم را جارو می کند
همان کوچه هایی که شتاب کوله پشتی و بی قراری های شانه هایم را از من گرفت.
به ساعت مچیم که می نگرم ساییده شدن یادها را نشانم می دهد.
بغض گلویم را چنگ می زند. می خواهم نگهش دارم ..نمی دانم شاید هنوز هم فکر می کنم روزی بزرگ می شوم
اما این بار شکستم می دهد رها می شود. و دریچه ی خاموش صدایم را آرام می گشاید
جهان با گریه ام خیالی دیگر است!
آیدا
جمعه 29 اردیبهشت‌ماه سال 1385 ساعت 08:34 ق.ظ
- با سلام
وب جالبی داری
به من هم سر بزن و نظرتو راجع به وبلاگ من بگو
در ضمن اگر خواستی در مدیریت وب منو همراهی کنی بگو
کسانی می روند و کسانی دیگر می آیند اما زمین پایدار می ماند ...
و خورشید همچنان طلوع می کند ...
... و چه انتظار تلخی مرا در خود گرفته ؟! نمیدانم به روشنی صبح که در راه است بیندیشم یا به یا به سکوت و تاریکی آرامی که از من گذرد ؟!! ...... در وجودم دست سردی راحساس میکنم که تنم را میکاود بامید یافتن نیم روزنی برای سو سوی خاطرات !...... بغض از درون گلویم شعله میکشد و اشک یاریم میدهد که باز هم کوله بارم را به تنهایی بر دوش نگاه دارم،سنگین و نفس گیر است این کوله !!......
باز هم شکست ، باز هم صبح ، باز هم بیداری روز و باز هم سنگینی مضاعف !
دیگر گریه هم به من یاری نمیکند!!!!
سلام دوست عزیز
روشنی صبح نزدیک است . خیابانها همیشه درد میکنند .
و کوچه ها همیشه سوت و کورند.
شاید کوچه های سوت و کور بدنبال کسی میگردند تا تیک تیک ثانیه های ساعت مچیش خاطره های تنهایی کوچه را بیاد آورد .
شاید آن شخص تو باشی.
به دنیا بخند. به همه بخند. شاید خنده های تو باشد که سکوت تلخ را از بین ببرد.
آینده را کسی ندیده . کسی نمیداند آینده شاد است یا غمگین .
اما همیشه شاد باش تا خوشحال باشی.
موفق باشی
شادی برای اونایی که گریه می‌کنن و یا صدمه می‌بینن
زنده است. برای اونایی که دنبالش میگردن و اونایی که
امتحانش کردن. چون فقط اینها هستن که اهمیت دیگران رو
تو زندگیشون میفهمن.
آیدای عزیزم هیچ وقت سعی نکن جلوی گریه ها تو بگیری
اون موقع احساس سبکتری پیدا می کنی
اشکت را می شناسم اگر چه با هزاران قطره دریا آمیخته باشد
مواظب خودت باش خانوم گل
درود بر شما و بلاگ زیبایی دارید.
آرامشی که در بیرون بدنبال آن میگردی در درون توست. تنها باید چشمانت را باز کنی و آن را در خودت بیابی. هیچ کس و هیچ چیز نمی تواند به تو آرامش دهد مگر خودت.
چشمها را باید شست
جور دیگر باید دید ...
پیروز باشید - منتطر شما هستم
سلام آیدا جان، نوشتتون قشنگه، اما برای نظر باید بعدا بخونم فکر کنم و نظر بدهم.
شاد باشید.
معمولاً وقتی مشغول انجام کارهای پیش پا افتاده ای هستیم که در مقیاس هستی ما به هیچ وجه اهمیت ندارند ، اجازه می دهیم که شور و شوق از ما فرار کند. بخاطر شکستهای کوچک و اجتناب ناپذیری که در طی نبرد خیر بر ما وارد می شود، شوق و اشتیاقمان را از دست می دهیم وچون متوجه نیستیم که شور و شوق نیروی بزرگی است که می تواند به ما کمک کند که پیروزی نهایی برسیم، می گذاریم براحتی از دستمان بلغزد. ما این کار را انجام می دهیم بدون این که بدانیم در واقع اجازه داده ایم مفهوم واقعی زندگیمان از ما بگریزد. تقصیر بی حوصلگی یا شکست های خود را به گردن دنیا می اندازیم و فراموش میکنیم که خود ما اجازه داده ایم این نیروی جادویی که همه چیز را توجیه می کند، یعنی تجلی عشق الهی در قالب شور وشوق، تحلیل رود.
سلام
خوبی بازم گل کاشتی
بدرود