سپیده ی صبح

پنجره رو باز کردم؛ افق نگاهم رو به جاده های دور بخشیدم

و برای عبور از شهر خاکستری به ملاقات خورشید رفتم

خورشیدی  که حالا داشت تو شرقی ترین نگاه خانه ی من متولد می شد

نمیدونم چطور میشه توصیف کرد

چیزی از جنس نور بود .نوری که از طلوع محبت به دل نشست

صافی اشکی که رو گونه ام لغزید .؛ رقت یک آه

و آزادی دقیقه ای که خودم را فراموش کردم.