نمی دونم چقدر گذشته بود وقتی چشمامو باز کردم دیدم انگار توی دنیای دیگه هستم

آنقدر زیبا بود که می خواستم تمام اون تصاویرو تو ذهنم حک کنم

هر لحظه جلوی چشام منظره های غریبی گشوده می شد و هر  ثانیه رنگ جدیدی میگرفت.

مثل یک مار تو دامنه ی کوه ها و دره ها در مقابل گل ها ؛ پیچ بر می داشت  و حس

می کردم منم همراه با اون ها  به پیش می روم

وقتی رسیدم به دریا؛ بی اختیار رفتم به سمتش انگار نیرویی با تمام وجود منو  می کشید

راه رفتن روی ماسه ها ی گرم و روشن ...

حس کردم تمام وجودم پر از حرارت شده ؛ وجودی که خیلی وقته  سرد شده بود

احساس می کردم دارم سبک می شم ...نشستم و نگاش کردم چقدر زیبا بود

وقتی آب به ساحل می دوید و کرانه را می لیسید ؛ وقتی نوار های باریک روی ساحل

می غلتیدند و جویبار های کوچکی از خود بجای می گذاشتند...

باورم نمی شد ؛ این من بودم ؟ کسی که همراه با دریا با هر دم و بازدم نفس می کشید!

حس بودن سرشارم کرده بود حسی که هیچ وقت درکش نکرده بودم...

موسیقی شیرین و آرامش مبهوتم کرده بود ..انگار دریا رو برای بار اول می دیدم

رفتم جلو پاهامو زدم به آب یک دفعه یک موج اومد و غافلگیرم کرد . ولی مهم نبود

تماس آب اونقدر برام شادی بخش و ابدی بود که هیچ برام مهم نبود حتی حالا که سرما خوردم

اون روز تا شب کنارش نشستم و غروب آفتابو دیدم خورشیدی که به زیر آب میرفت

رنگ های آسمون درست مثل یک بوم نقاشی باهات حرف میزدند

دلم برای این رنگ ها تنگ شده بود ..دلم برای....