!

در تلاطم بی وقفه ی دریایت فراز هیچ رویایی نیست.

صدای هیچ کس در انتهای نوایت نیست.

وقتی می خوانی خورشید از کنار ماهی های رود رفته است.

و چهره ی ویرانت در شیشه ها ی سکوت می لرزد

تو همچنان در هیاهوی مردمی ناشناس به باد می روی

نه دست یادگار دری آشنا؛نه آوای درخت باغی دور؛ و نه خواب بلند کوچه های آرزو.

اکنون خانه ی کوچکت را گریه ای خاموش فرا می گیرد

و تو می مانی و قمری غمناکی که آسمان را نمی خواهد!